चरीलाई कविता

डा. उदेश पाण्डे

गोंगबु, काठमाडौँ

एउटी चरी

एकाबिहानै आइपुग्छे झ्याल अगाडि

र, गीत सुनाउछे आफ्नो–

अनि भन्छे– “अब तिम्रो पालो ।”

खाली कागज– खाली छ वर्षौ भयो ।

कलमले बिर्सियो होला– आफ्नै मसीको रङ्ग ।

मात्र गुजुल्टो छ एउटा– सम्भावनाहरूको

सोच्छु– गाँठो फुकाएर पहिले

अनि, बुनौँला कविता ।

म कहाँ हराऔँ ?

कि कतै नजाऔँ ?

हेरिराखौँ एउटा कुनामा बसेर–

आउँदै जाँदै गरेका मान्छेहरूलाई ?

कि बन्द गरेर आँखा– सुतिदिउँ बीच जंगलमा ?

पल्टिरहेँ भने यही माटोमा–

जराहरू उम्रेलान्–

शिर पछाडिबाट, गर्धनको खोँचबाट,

ढाडका मांसपेशीहरूबाट, पिडौला–कुर्कुच्चाबाट ।

फुल्छन् होला फूल–

परेलीको बीचबाट, ओठहरुको कुनाबाट

छातीको माझमा, औँलाका कापहरुमा ।

म पनि रूख बनेँ भने–

ए चरी, तिमी आइदियौ है थकान मेट्न,

छड्के घामसँगै गीत सुनाउन ।

आफ्नो चुच्चोले

फुकादेऊ मनको गाँठो–

छुट्याइदेऊ रेसाहरू ।

रूखका रेसाहरूले त बन्छन् कागज ।

फूलका रसहरूले मसी बनाउँला–

अनि, तिमीलाई कविता सुनाउँला ।